Moja (nie) radosna twórczość
Otóż chciałabym przedstawić opowiadanie, które nie nosi tytułu. Opowiadania będę numerowała, natomiast do opowiadań z kontynuacją będę dodawała tytuły, żeby się jakoś w tym nie zagubić


1.
Zachodzące słońce, któremu towarzyszyły nieodłączne, różowe smugi na niebie. To na ten widok czekałam cały dzień, by usiąść w upragnionej samotności przy oknie i obserwować znikające na horyzontem słońce, drapiąc za uchem Królewicza - czarnego kota z białą plamką pod okiem.
Dzisiejszy widok zasłoniła reporterka, która, trzeba przyznać, była nadzwyczajnie niemiła, popędzając mnie z odpowiadaniem na zadane pytanie, nie sądząc, iż nad wypowiedzeniem każdej wypowiedzi trzeba trochę się zastanowić.
- Więc, stojąc na scenie czujesz dreszcze? - pośpiesznie przewróciła kartkę, gotowa do zapełniania następnej. Przez głowę przemknęła mi myśl, że o największą ilość dreszczy przyprawia ją ona. Według niej, była ona potencjalną reporterką-rekinem, wygłodniałą piranią, czekającą na każdy news i na każdą nową informację. Jej zdaniem, byłaby ona gotowa wskoczyć w lawę, by wydobyć cenną informację, która mogłaby pomóc jej karierze.
- To dosyć trudne pytanie, nie zastanawiałam się. - uniosłam głowę wysoko, aby sprawić wrażenie, że zastanawia się nad wypowiedzią. W rzeczywistości byłam pewna, co mam odpowiedzieć, a właściwie stwierdzić. Opuściłam głowę, żeby popatrzyć na oschłą twarz reporterki. - Moim zdaniem, to kwestia przyzwyczajenia. Oczywiste jest to, że jeżeli jest się nowicjuszem, czyli osobą...
- Wiem co to nowicjusz - mruknęła, sądząc, że tego nie słyszę. Postanowiłam, że udam, iż rzeczywiście nie usłyszałam tej uwagi, zignorowałam ją i wróciłam do swojego toku myślenia, nie ukrywając przy tym, że zostałam z niego wybita, poprzez powtórzenie cicho pytania.
- Tak, to kwestia przyzwyczajenia. Oczywiste, że na początku każdy będzie miał dreszczyk emocji. Bardziej nazwałabym to tremą, ale po głębszej analizie, to jednak dreszcze w żołądku. Jednak są one wywołane tremą. - Nie mogłam się powstrzymać, żeby tak się zachować. Prowokacyjnie drążyłam swoją analizę, wprowadzając tym samym panią redaktor w coraz głębszą irytację. Na twarzy pojawił mi się mimowolny, złośliwy uśmiech. Zaraz! Mama kazała szanować osoby starsze z szacunkiem. Ugryzłam się w język i skończyłam prowokować, wracając do zadanego wcześniej pytania. - Ale jeśli jest się kimś już oswojonym ze sceną i dużą publicznością, doskonale radzi sobie z tremą, więc dreszcze mijają, chyba, że nie zna się swojej roli czy tekstu.
Podrapałam Królewicza za uchem, unosząc brew, dając tym samym sygnał, że dobitnie zakończyłam swoją wypowiedź i jestem gotowa na następne. Następnego jednak nie było, bo redaktorka spakowała swoje rzeczy do torby, szybko odrywając się od fotela, mierząc w stronę drzwi. 
- Przez Twoje gadulstwo ciągle tkwimy w tym samym punkcie - i wyszła, mrucząc przy tym tylko jakieś "do widzenia", które raczej powinno brzmieć "do zobaczenia nigdy", albowiem już nigdy się nie spotkamy, przynajmniej jak na moje oko.


Jezu, ile jest tu niedociągnięć, w ogóle to całe opowiadanie jest do der po, nie wyrażając się brzydko xD Niestety, tak to jest, kiedy ma się blokadę twórczą prawie rok i nagle, bez niczego znowu zaczyna się pisać.
Dobrze, bądźmy szczerzy: napisałam to tylko dlatego, że chciałam mieć swój wkład w twórczość literacką