Anetca napisał:

Nie mia³am, co pocz¹Ì, klucze nie pasowa³y.

Chyba jeden z przecinkĂłw jest nie tak

Zabawne

czêœÌ II

Prze³knê³am gorzki napój z trudem i wsta³am z rêcznie rzeŸbionego fotela pokrytego jedwabn¹ pow³ok¹ w kolorze hiacyntu. Przechodz¹c raz w lew¹ raz w praw¹ stronê, wytacza³am dziurê w pod³odze, rozgl¹daj¹c siê po pokoju i szukaj¹c punktu zaczepienia. GoœÌ specjalnie siê tym nie przej¹³ i dalej popija³ swoj¹ herbatê niezmieszany. Moj¹ g³êbok¹ refleksjê przerwa³o skrzypniêcie pod czyj¹œ stopa. Zatrzyma³am siê.
- Witam - powiedziaÂła ta osoba - nadszedÂł czas. - juÂż wiedziaÂłam, co siĂŞ staÂło. PrzeprosiÂłam mojego goÂścia mĂłwiÂąc, Âże zajmie mi to tylko chwilĂŞ. Spokojnie wyszÂłam.
- Jaki on jest? - zapytaÂłam, gdy tylko drzwi od domu siĂŞ zamknĂŞÂły.
- Hmm, wie wszystko. Na pewno  odpowie na twoje pytania.
- Ale ja nie o  to pytam, chodzi o to jakÂą jest osobÂą, czy jest taki wspaniaÂły, jak opowiadajÂą? MiÂły, powaÂżny, skromny,...
- Dowiesz siĂŞ w swoim czasie, a teraz chodÂźmy.
SzÂłam wiĂŞc za nim, a im byliÂśmy bliÂżej wszystko stawaÂło siĂŞ bardziej znajome. W gÂłowie k³êbiÂły mi siĂŞ ró¿ne myÂśli. Nie wiedziaÂłam od czego zacz¹Ì rozmowĂŞ. W koĂącu doszliÂśmy do bramy ze zÂłotymi tablicami o rĂŞcznie zdobionych brzegach i literach. BiÂło od nich blaskiem, zapatrzona w niebiaĂąskÂą doskonaÂłoœÌ nie usÂłyszaÂłam, co mĂłwi do mnie anioÂł. PoczuÂłam tylko szarpniĂŞcie za rĂŞkĂŞ. Brama siĂŞ otworzyÂła i moÂżna byÂło juÂż wejœÌ. DookoÂła staÂły donice z kwiatami, a po obu stronach ciÂągÂły siĂŞ dwa rzĂŞdy kolumn. Wszystko wydawaÂło siĂŞ byĂŚ dosyĂŚ skromne biorÂąc pod uwagĂŞ to, Âże  jesteÂśmy w krĂłlestwie boÂżym. SpodziewaÂłam siĂŞ zÂłotych pomnikĂłw ozdobie ubranych szlachetnymi kamieniami, ÂłukĂłw dumnie wyginajÂących siĂŞ przed tronem, ktĂłry staÂł na Âśrodku sali. Tymczasem idÂąc po posadce z marmuru  doszÂłam do pustego krzesÂła obok, ktĂłrego staÂł kolejny anioÂł. PodszedÂł do mnie i powiedziaÂł.
- Masz pewnie duÂżo pytaĂą, siadaj proszĂŞ.
- Kiedy przyjdzie ten, z ktĂłrym mam siĂŞ spotkaĂŚ?
- Hah, juÂż niedÂługo, juÂż niedÂługo. Ale najpierw opowiedz mi coÂś o sobie, to pozwoli ci byĂŚ trochĂŞ mniej spiĂŞta przed rozmowÂą z Nim.
- Dobrze. Mam 29 lat, znaczy miaÂłam, bo teraz juÂż nie ÂżyjĂŞ... Czy jakoÂś to siĂŞ liczy po Âśmierci?
- Nie. Rzeczy przyziemne zazwyczaj nie liczÂą siĂŞ w niebie, aÂż do czasu zmartwychwstania.
Niektórzy wyobra¿aj¹ sobie anio³ów w d³ugich sukniach z aureol¹ i œnie¿nobia³ymi skrzyd³ami. Ale oni nie s¹ tacy, nie maj¹ ani skrzyde³, ani aureoli. Co do sukni nosz¹ szaty jak za czasów Jezusa.
Rozmowa ci¹gnê³a siê d³ugo, a Bóg nadal nie zaszczyci³ nas swoj¹ obecnoœci¹. Oczywiœcie anio³ t³umaczy³, ¿e On nigdy siê nie spóŸnia i to naprawdê wyj¹tek. Jednak, gdy skoùczy³y siê tematy do rozmów pozwolono mi przyjœÌ jutro. Wróci³am wiêc z powrotem do goœcia, który zniecierpliwiony nadal popija³ zió³ka.
- Nareszcie! Co tak dÂługo, czekam na nowinki z zaÂświatĂłw. A przy okazji, czy mogÂłabyÂś mi nalaĂŚ trochĂŞ tej pysznej herbatki?
- Niech ci bĂŞdzie. To wszystko byÂło jakieÂś dziwne, BĂłg siĂŞ nie zjawiÂł, a ja rozmawiaÂłam z innym anioÂłem, ktĂłry byÂł bardzo miÂły. WyjaÂśniÂł mi tyle spraw.
- WiĂŞc ty teÂż zostaÂłaÂś poddana prĂłbie. - powiedziaÂł z uÂśmiechem na twarzy - jakiej znowu prĂłbie?
- RozmawiaÂłaÂś z samym Bogiem. I sÂądzÂąc po twojej reakcji to wszystko poszÂło po Jego myÂśli. Sama powiedz szczerze, czy gdybyÂś wiedziaÂła, Âże to byÂł On to rozmawiaÂłabyÂś z Nim tak spokojnie?
- W sumie racja, ale jutro mam tam znowu przyjœÌ. Mam nadziejê, ¿e wszystko siê wyjaœni...
- No to bardzo dobrze mamy ca³¹ noc, aby opowiedzieÌ mi wiêcej o twojej œmieci... Mo¿e i jestem od ciebie m³odszy, ale tutaj jestem ju¿ d³u¿ej ni¿ ty. - odpar³ z nienagannym uœmiechem.

Ostatnio edytowany przez Anetca;) (2011-04-24 18:56:15)

Romans? raczej nie, bardziej bez zobowi¹zuj¹ca rozmowa dwóch mê¿czyzn, ale nie wiadomo, co w ich ³bach siê k³êbi. Mo¿e d¿em?

czêœÌ III
PoszÂłam do kuchni, wstawiÂłam wodĂŞ na herbatĂŞ i ze spokojem patrzyÂłam przez okno, gdzie wszystko byÂło takie normalne. W tym miejscu czuÂłam siĂŞ, jakbym byÂła w domu. BrakowaÂło tylko moich rodzicĂłw. Towarzystwa miaÂłam pod dostatkiem, miĂŞdzy innymi byÂła to zasÂługa goÂścia. To dziwne, bo nawet nie znam jego imienia, Âświetnie mi siĂŞ z nim rozmawia. Mam wraÂżenie, Âże skÂądÂś go znam.
Zaledwie dwa dni temu przybyÂłam do tego Âświata, a tyle juÂż poznaÂłam. WÂłaÂśnie zagwizdaÂł miedziany czajnik. NaprawdĂŞ nie wiem, jak moÂżna piĂŚ ten obrzydliwy napĂłj, ale nie mam nic innego w domu.
- D³ugo jeszcze? - zapyta³ zniecierpliwiony goœÌ, stoj¹cy w progu kuchni - Ile mo¿na robiÌ zwyk³¹ herbatê?
- Oto twój ulubiony napar z zió³ek, przepraszam, ¿e tak d³ugo musia³eœ czekaÌ. Proszê. A teraz mo¿esz mnie pytaÌ, o co chcesz.
- Dobrze wiĂŞc... PytaÂłem o twojÂą ÂśmierĂŚ, chciaÂłbym wiedzieĂŚ, jaka ona byÂła.
- Moja œmierÌ. By³a mêcz¹ca, ten upadek na schodach wywo³a³ straszny uraz . Wiem to, bo poczu³am w ciele pêkanie naczynek i takie tam. Nie mog³am siê podnieœÌ, ka¿da nawet najmniejsza cz¹steczka we mnie krzycza³a z bólu. Widocznie musia³am uszkodziÌ nerw. Walczy³am z utrzymaniem przytomnoœci, oddech przychodzi³ mi z trudem. Wziê³am g³êboki wdech, dalej nic nie pamiêtam. By³ to ostatni wdech mojego ¿ycia. D³uga cisza...
- ÂŁaÂł, to musiaÂło byĂŚ coÂś, znaczy... ta ÂśmierĂŚ. Ona musiaÂła byĂŚ niezapomniana.
- I byÂła. Co chcesz jeszcze wiedzieĂŚ?
- No wszystko, wszyÂściuteĂąko.
- Opowiem ci trochĂŞ o tym sÂąsiedzie. Tym, ktĂłry wyglÂądaÂł, jakby oblepiÂł go porost. Codziennie rano, gdy wychodziÂłam z domu na klatce schodowej czuĂŚ byÂło swÂąd dochodzÂący z jego mieszkania. JuÂż bardzo wielu ludzi prĂłbowaÂło pozbyĂŚ siĂŞ niewygodnego mĂŞÂżczyzny, pisali petycje, pozwy, ale Âżadne z tych sposobĂłw nie skutkowaÂł. Przepisy prawne spÂływaÂły po nim, jak woda w rynnie. Jedyne, co nam pozostaÂło to tylko unikaĂŚ tej osoby i ignorowaĂŚ impulsy jakie prowokowaÂł swym zachowaniem. Jestem ciekawa, co z nim teraz jest. Moja ÂśmierĂŚ to jeden wielki, niefortunny wypadek. Ale ten facet moÂże byĂŚ posÂądzony o morderstwo. To pomogÂłoby moim sÂąsiadom, bo poszedÂłby do wiĂŞzienia. Prawda jest taka, Âże on nie zasÂługuje na karĂŞ, zagubiÂł siĂŞ w Âżyciu i jest mi go Âżal.
- Jak moÂże ci byĂŚ Âżal osoby przez, ktĂłrÂą jesteÂś tutaj obecna. Gdy ja umarÂłem byÂłem wÂściekÂły na lekarzy, ktĂłrzy spierdzielili robotĂŞ. Nie rozumiem ciĂŞ.
- Ja siebie teÂż nie rozumiem. - rozmowa przeniosÂła siĂŞ do kuchni, wiĂŞc pomyÂślaÂłam, Âże dobrze, by byÂło zrobiĂŚ coÂś do jedzenia. W szafkach trudno byÂło znaleŸÌ skÂładniki, ktĂłre pasowaÂłby do jakiejkolwiek potrawy. ZnalazÂłam dwa jajka, ÂśmietanĂŞ, dÂżem borĂłwkowy, suche wafle,  pusty karton mleka, kilogram ziemniakĂłw i ma³¹ puszkĂŞ groszku i trochĂŞ oliwy. KontynuujÂąc rozmowĂŞ planowaÂłam nocnÂą przekÂąskĂŞ.
- Jak siĂŞ nazywasz? - spytaÂłam.
- Markos. - powiedziaÂł szybko i dodaÂł - Markos Griffin.
- ÂŁadnie. WiĂŞc jesteÂś z Wielkiej Brytanii. StÂąd ten dziwny akcent.
- Odbiegasz od tematu, teraz ty mia³aœ opowiadaÌ o sobie. O co pok³óci³aœ siê z rodzicami?
- O imprezê, któr¹ urz¹dzi³am, kiedy wyjechali na pogrzeb cioci mojej mamy. Byli wystarczaj¹co Ÿli, gdy nie chcia³am z nimi pojechaÌ do Brzezin. A na dodatek dom zastali w op³akanym stanie. WyobraŸ sobie wk³adasz klucz do zamka, wchodzisz do mieszkania, rozgl¹dasz siê i widzisz mnie, œpi¹c¹ królewnê na górze œmieci. Co gorsza z domu zniknê³y ca³e oszczêdnoœci mamy. Obudzi³am siê oczywiœcie z kacem. Przez kolejne dni rodzice nic nie mówili do mnie. W koùcu nie mog³am znieœÌ tego milczenia i wybuch³am furi¹. Wyci¹gnê³am wszystkie karty na stó³, oni równie¿. Chwyci³am klucze i wybieg³am po tym, jak matka uderzy³a rêk¹ w moj¹ twarz. K¹tem oka zobaczy³am w lustrze czerwony œlad na lewym policzku. Uciek³am, by móc zapomnieÌ. Zakupy poprawi³y mi humor i dopiero pod wieczór przysz³am z powrotem. Tato bardzo siê martwi³ z mam¹, wiêc poszli mnie szukaÌ, nie by³o ich w domu. Dalsz¹ historiê ju¿ znasz.
Zd¹¿y³am upichciÌ ju¿ przek¹skê. Z tych sk³adników uda³o mi siê przyrz¹dziÌ dwa dania. Pierwsze to sadzone jajko z gotowanymi ziemniakami i groszkiem skropione oliw¹, kolejne wafelek prze³o¿ony d¿emem i œmietank¹. Wszystko piêknie udekorowane poda³am do sto³u.
- Smacznego.
- A ty nie jesz?
- Ju¿ nie zd¹¿ê, s³oùce wzesz³o. Nie chcê siê spóŸniÌ, ¿ycz mi powodzenia!
Ostatnie sÂłowa wykrzyknĂŞÂłam zamykajÂąc za sobÂą drzwi.


Prolog

(JuÂż wczeÂśniej powinnam wam wytÂłumaczyĂŚ o czym bĂŞdzie ten szyk opowiadaĂą).
Historia zaczyna siê, gdy Blanca Magura, g³ówna bohaterka, trafia do nieba. Przebojowa dziewczyna próbuje odnaleŸÌ siê w nowym œwiecie. Z pomoc¹ przychodzi tu Markus, który umar³ wczeœniej ni¿ ona. Pomaga jej zrozumieÌ, co siê sta³o i sam korzysta z nowej znajomoœci. Blanca poznaje nowe postacie, których nie przypuszcza³a spotkaÌ na Ziemi, jest tu wiele rozterek, m.in. czy zostaÌ pe³noprawnym anio³em, czy nadal cieszyÌ siê z bycia woln¹ dusz¹, a tak¿e czy w niebie mo¿na siê zakochaÌ?

- No to hop - powiedzia³am dr¿¹cym g³osem nie wiedz¹c, czy uda nam sie wróciÌ.
- Nie bĂłj siĂŞ trzymam ciĂŞ za rĂŞkĂŞ.
Poczu³am wtedy lekkie mrowienie w ciele, ale jego widok doda³ mi skrzyde³. W tym momencie spojrza³ na mnie tak, jak nigdy wczeœniej. Chcia³am go mocno z³apaÌ, lecz œw. Piotr popchn¹³ mnie za próg.
(fragm. czĂŞÂści IV)


czêœÌ IV
JuÂż jestem. Czekam tylko aÂż brama siĂŞ otworzy. Podekscytowana stawiam kroki w kierunku ÂświatÂła.
Po lewej stronie krzes³a sta³ Bóg nuc¹c, jak¹œ piosenkê pod nosem. Gdy mnie zauwa¿y³ spowa¿nia³ i skin¹³ rêk¹ w moj¹ stronê, jakby chcia³ powiedzieÌ, "chodŸ do mnie". Podesz³am i uk³oni³am siê nisko.
- Musimy sobie wytÂłumaczyĂŚ parĂŞ spraw - powiedziaÂłam pewnie, pamiĂŞtajÂąc jeszcze naszÂą wczorajszÂą rozmowĂŞ. Ale widocznie nie zrozumiaÂł mojej odpowiedzi.
- PotrzebowaÂłem trochĂŞ czasu, aby wszystko na spokojnie przemyÂśleĂŚ. PozwĂłl, Âże bĂŞdĂŞ ci mĂłwiĂŚ po imieniu... Blanko.
- Tak.
- Zauwa¿y³em, ¿e nie mo¿esz siê pogodziÌ z tak nag³ym odejœciem. Jesteœ podenerwowana, chcesz porozmawiaÌ o tym wszystkim z rodzicami, wyjaœniÌ wasz¹ ostatni¹ k³ótniê... Postanowi³em wiêc nagi¹Ì trochê zasady w naszym królestwie i pozwoliÌ ci zejœÌ na ten jeden dzieù na Ziemiê. Zanim jednak pójdziesz musisz pamiêtaÌ, aby nikomu o tym nie mówiÌ. Jeœli inni siê dowiedz¹ to bêdê mia³ problemy, œw. Piotr oczywiœcie wie, ale jeœli spóŸnisz siê to ciê nie wpuœci.
- OczywiÂście. - Z radoÂści rzuciÂłam siĂŞ Mu na szyjĂŞ.
- Czy mogê wzi¹Ì kogoœ z sob¹?
- O ile nie bĂŞdzie sprawiaÂła ta osoba problemĂłw.
Ze Âłzami w oczach ucaÂłowaÂłam Jego dÂłonie i wybiegÂłam prĂŞdko z sali. To niesamowite. W koĂącu wyjaÂśniĂŞ wszystko rodzicom, a przy okazji pĂłjdĂŞ do centrum. WrĂłciÂłam do domu i zdyszanym gÂłosem powiedziaÂłam:
- Zbieraj siĂŞ, mam dla ciebie niespodziankĂŞ.
- Ale o co chodzi?
- Nie pytaj, opowiem ci wszystko po drodze.
Szliœmy drog¹ do œwiata ¿ywych, a z naszych twarz nie znika³ uœmiech. Kiedy powiedzia³am Markosowi, ¿e spotka siê w koùcu z rodzin¹ posmutnia³. - Ale, jeœli nie chcesz to nie musimy ich odwiedzaÌ. - nie odpowiedzia³. Pochyli³ tylko g³owê. Jasna blond grzywka zjecha³a po jego czole, a wiatr smagn¹³ go po policzkach. Œwiat³o opromienia³o z góry blado-ró¿ow¹ twarz, oczy b³yszcza³y mu, jak kropla wody. Nigdy nie widzia³am, ¿eby by³ smutny. Ale po raz pierwszy spojrza³am na niego takim wzrokiem.
- Co siĂŞ tak gapisz?
RzeczywiÂście, od paru minut szliÂśmy w ciszy, ja wlepiona oczami w niego, on w ziemiĂŞ. ZaczerwieniÂłam siĂŞ i spojrzaÂłam wprost. - Bogu dziĂŞki - powiedziaÂłam w duszy.
- To juÂż tutaj. JesteÂś gotowy, by po tylu latach znĂłw wrĂłciĂŚ na parĂŞ godzin do normalnoÂści?
- Nigdy nie byÂłem i nie bĂŞdĂŞ.
Ach, ta jego sarkastyczna m¹droœÌ, niczego nie bierze na powa¿nie. Œwiêty Piotr ju¿ czeka³ przy drzwiach, tupi¹c nog¹ zniecierpliwiony.
- Czemu tak dÂługo? Nie odpowiadajcie, juÂż ja dobrze wiem. No, dobrze, Âże juÂż jesteÂście. OsobiÂście? BĂłg mĂłwiÂł tylko o jednej dziewczynie, ale mogÂłem siĂŞ spodziewaĂŚ wiĂŞkszej iloÂści osĂłb. On ostatnio coraz czĂŞÂściej ma, takie pomysÂły, a ja siĂŞ muszĂŞ potem z tego tÂłumaczyĂŚ.
WÂłoÂżyÂł srebrny klucz do pierwszej pary drzwi stojÂącej po jego lewej stronie.
- UwaÂżajcie, bo nie tak Âłatwo jest dotrzeĂŚ do nieba z powrotem.
Ale nas pocieszyÂł, podeszÂłam z Markosem do progu drzwi.
- No to hop - powiedzia³am dr¿¹cym g³osem nie wiedz¹c, czy uda nam sie wróciÌ.
- Nie bĂłj siĂŞ trzymam ciĂŞ za rĂŞkĂŞ.
Poczu³am wtedy lekkie mrowienie w ciele, ale jego widok doda³ mi skrzyde³. W tym momencie spojrza³ na mnie tak, jak nigdy wczeœniej. Chcia³am go mocno z³apaÌ, lecz œw. Piotr popchn¹³ mnie za próg.
PojawiliÂśmy siĂŞ na Âśrodku placu zabaw, niedaleko uniwersytetu, do ktĂłrego kiedyÂś uczĂŞszczaÂłam. Uczucie byÂło przeraÂżajÂące, to jakby obudziĂŚ siĂŞ ze snu caÂła oblepiona potem, wzi¹Ì pierwszy od dwĂłch dni peÂłny wdech, urodziĂŚ siĂŞ na nowo i  powstaĂŚ z grobu, majÂąc na sobie nadal ten zapach rozkÂładajÂącego siĂŞ ciaÂła jednoczeÂśnie. Markos ÂśmierdziaÂł przez to gorzej, bo i dÂłuÂżej niÂż ja nie ÂżyÂł. Jest godzina jedenasta, mamy maÂło czasu, aby wszystko zaÂłatwiĂŚ, wiĂŞc trzeba bĂŞdzie siĂŞ ÂśpieszyĂŚ. Najpierw na zakupy do pasaÂżu handlowego, tam jest mĂłj ulubiony butik, gdzie kupiÂłam ostatnio ÂślicznÂą koronkowÂą bluzkĂŞ. Pewnie rodzice nie pozbyli siĂŞ jeszcze moich rzeczy to wezmĂŞ co siĂŞ da. PóŸniej oprowadzĂŞ Markosa i zjemy coÂś na mieÂście. Na sam koniec odwiedzĂŞ rodzinkĂŞ... wiĂŞc caÂła naprzĂłd!
- Nawet nie wiesz, jak siĂŞ cieszĂŞ, Âże jednak wziĂŞÂłaÂś mnie ze sobÂą. - powiedziaÂł Markos. RumieĂące wrĂłciÂły mu na twarzy, tu na ziemi moÂżna byÂło zobaczyĂŚ go w prawdziwym Âświetle. SpĂŞdziliÂśmy ze sobÂą dosyĂŚ czasu, aby siĂŞ zaprzyjaÂźniĂŚ. WspĂłlne jedzenie, rozmowy, a teraz zakupy. Tego potrzebowaÂłam. SiedzÂąc uroczo gawĂŞdziliÂśmy o niczym...
- Wiesz. PokarzĂŞ ci pewne miejsce, ktĂłrego nikt poza mnÂą nie zna.
- JesteÂś tego pewna? To w koĂącu twoje miejsce.
- Nie przynudzaj. Mamy tylko jeden dzieĂą, innym razem nie bĂŞdĂŞ w stanie ci tego pokazaĂŚ.
SpoglÂądnĂŞÂłam na niego, a on na mnie. PatrzÂąc na siebie prosto w oczy pilnowaliÂśmy, kto pierwszy mrugnie robiÂąc wszystko, aby to nie byÂło Âżadne z nas. Potem ZbliÂżyliÂśmy siĂŞ ustami, zwilÂżyÂłam wargi. ByliÂśmy tak blisko, Âże sÂłyszeliÂśmy wÂłasny oddech.
- I udaÂło siĂŞ! Mistrza nie pobijesz.
- Oj to nie sprawiedliwe. Oszukujesz. - powiedziaÂłam z oburzeniem nie oczekujÂąc takiego obrotu wydarzeĂą.
By³o ju¿ popo³udnie, a s³oùce wisia³o na niebie dosyÌ wysoko. Zdawa³o siê, ¿e nie ma miejsca, którego by nie opromienia³o. Poszliœmy przez parê uliczek, droga siê zwê¿a³a. Jeden zakrêt w lewo, wchodzimy do budynku od strony podwórka. -poœpiesz siê! - Szliœmy po schodach. Dawno nie uprawia³am takiej wspinaczki. Wtargnêliœmy na ostanie piêtro. - Tu s¹ zamkniête drzwi. Jesteœ pewna, ¿e to tutaj. - kopniêciem w wejœcie otworzy³am je. - ChodŸ za mn¹... ostro¿nie. - doda³am. Wesz³am po drewnianej drabinie i uchyli³am blaszan¹ nak³adkê. Przeciskaj¹c siê przez szparê przesz³am dalej. - Dotarliœmy na miejsce moich przemyœleù. - Dach by³ oblany betonem z murkiem dooko³a, a od wschodniej strony pomalowana na czarno by³a metalowa barierka. Ines! Moja kotka tu?! Gdy tylko o niej pomyœla³am od razu odwróci³a g³owê i ruszy³a w moj¹ stronê. To tak jakby wiedzia³a, ¿e przyjdê. Strzepnê³a z ucha py³ki osadzaj¹ce siê na sierœci. Chwyci³am j¹ mocno w ramiona. Puszysta, bia³a maskotka wydawa³a pomruki zachwytu. W tym momencie nie liczy³o sie dla mnie nic poza ni¹. Przypomnia³am sobie wszystkie piêkne chwile na ziemi, miêdzy innymi wakacje w Turcji, moj¹ pierwsz¹ mi³oœÌ, dzieù, w którym przygarnê³am Ines... Dlaczego to musia³o siê tak skoùczyÌ? Tu¿ po od³o¿eniu kota na pod³o¿e poczu³am, jak gdyby opuœci³y moje cia³o dawne zmartwienia, doœwiadczenia. Odebrano mi ca³e ¿ycie. Nie ba³am siê, co bêdzie dalej. Zwierzê uciek³o, rozp³ynê³o siê w powietrzu. Wygl¹da³o to na po¿egnanie. W tym samym czasie Markos z niewzruszenie podziwia³ cudne widoki opieraj¹c luŸno rêce o barierkê.
- WidaÌ st¹d ca³e miasto. - wykrzykn¹³ do mnie.
- Tak, caÂłe. Zanim umarÂłam przychodziÂłam tu codziennie. OdkÂąd znalazÂłam tĂŞ kryjĂłwkĂŞ nie opuszczaÂłam ani jednego dnia w roku.
- Niesamowite.
- Wiem. Trzeba siĂŞ zbieraĂŚ. Nie po to zeszliÂśmy z nieba, Âżeby oglÂądaĂŚ Âładne widoczki. MuszĂŞ odwiedziĂŚ bliskich.
...Znowu stojê na klatce, na której zaczê³a siê moja przygoda ze œmierci¹. Te same œciany, schody, lampy i drzwi, ci sami ludzie. CiekawoœÌ najpierw poprowadzi³a mnie do s¹siada poroœniêtego grzybem. Zapuka³am do zamkniêtych drzwi. Otworzy³ je pewna kobieta.
- SÂłucham, w czym mogĂŞ pomoc?
- Przepraszam najmocniej, ale czy w tym mieszkaniu nie mieszkaÂł jakiÂś mĂŞÂżczyzna, okoÂło 37lat, jak to powiedzieĂŚ... z "problemami"?
- Tak. Jestem jego ¿on¹. Po tym, jak przez niego umar³a pewna dziewczyna bardzo siê za³ama³. Zadzwoni³ do mnie z przeprosinami i proœb¹ o pomoc, powiedzia³:" Kochanie, ja wiem, ¿e nam siê Ÿle uk³ada³o, ale teraz nie chodzi o nas. Potrzebuj¹ twojego wsparcia, nie potrafiê sobie wybaczyÌ. Nie chcê byÌ sam." Doszed³ do wniosku, ¿e nie mo¿e tak d³u¿ej ¿yÌ i albo pope³ni samobójstwo albo odpokutuje wszystkie grzechy, które przysz³o mu zrobiÌ. Pragnie, aby ka¿dy, komu sprawi³ przykroœÌ darowa³ mu to. Ale siê rozgada³a... Ja przepraszam, nawet nie wiem kim paùstwo s¹.
- Mam na imiĂŞ Blanka, a to jest Markos. ChciaÂłabym chwile porozmawiaĂŚ z pani mĂŞÂżem.
- Tylko nie za dÂługo, bo nie doszedÂł jeszcze do siebie po poprzedniej prĂłbie samobĂłjczej.
WeszÂłam do Âśrodka. Na mĂłj widok czÂłowiek osÂłupiaÂł z wraÂżenia. PrzymknĂŞÂła drzwi do pokoju, aby w spokoju powiedzieĂŚ to, co zaplanowaÂłam.
- DzieĂą dobry. Nie zajmĂŞ duÂżo czasu. Wiem, co pana spotkaÂło i rozumiem to zdziwienie mojÂą osobÂą. ChcĂŞ powiedzieĂŚ, Âże... wybaczam. ChociaÂż to nie jest paĂąska wina, po prostu byÂłam bardziej potrzebna w niebie.
Po tym s³owach wysz³am. On wygl¹da³ na spe³nionego, jakby œci¹gniêto z niego wielki g³az. Po¿egna³am ma³¿onkê i uda³am siê do rodziców. Klucze nie pasowa³y, ale to chyba ju¿ przerabialiœmy. Zapuka³am wiêc do drzwi. Otworzy³ je ojciec i prawie nie zemdla³.
- Marta! ChodÂź tu natychmiast!
- Co ty gadasz? Jak coœ chcesz to sam przyjdŸ! Nie widzisz, ¿e jestem pogr¹¿ona w ¿a³obie?! Czego chcesz?!
- Marta, ale nasza cĂłr, cĂłr...
Tata nie potrafiÂł wypowiedzieĂŚ wyrazu cĂłrka, mama nie rozumiaÂła, czego od niej chcÂą. WstaÂła z fotela i przeszÂła parĂŞ krokĂłw po posadce.
- Jezus Maria i Wszyscy Œwiêci! Có¿ to za cuda?
TO BE CONTINUED

Ostatnio edytowany przez Anetca;) (2011-05-14 13:56:03)